(တပ္ၾကပ္ႀကီးထြန္းလွ (ခ)ဆရာႀကီး ေပါက္စ ႏွင့္ သူ၏ဇနီး အထက္တန္း သူနာျပဳဆရာမႀကီး ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္တင္)
 |
| ေရွ႕တန္း ၅ေယာက္ အလယ္လူ ဗိုလ္ထြန္းလွ |
တပ္ၾကပ္ႀကီး ထြန္းလွက ခလရ(၁၈)မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူပုန္တပ္စခန္း တစ္ခုကို ၿဖိဳးခြင္းဖုိ႔ လုပ္ၾကရာမွာ ေမာင္ပုရဲ႕ အေဖသူႀကီးနဲ႔ ေတြ႕တယ္ဆိုပါစို႔။ ေမာင္ပုက သူပုန္တပ္ထဲကို လည္း အ၀င္အထြက္ရွိတယ္။ စစ္တပ္နဲ႔လည္း ပနာသင့္တယ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ေမာင္ပုက သူပုန္တပ္စ ခန္းရဲ႕ အခ်က္အခ်ာ လူအင္အား ၊ လက္နက္အင္အားက အစ ဗိုလ္ထြန္းလွတို႔ကို သတင္းေပးတဲ့အတြက္ ဗိုလ္ထြန္းလွတို႔ သူပုန္တပ္စခန္းကို ၿဖိဳးခြင္းလုိက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီမွာ သူပုန္ဘက္ ေမာင္ပု သစၥာေဖာက္ ေမာင္ပုကို ေတြ႕ရာသၿဂၤ ိဳင္း ဓားမဆိုင္း သတ္မယ္လုိ႔ သတင္းလႊင့္ေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူႀကီးျဖစ္သူ ေမာင္ပု အေဖက သူ႕သားေလး မေသဖုိ႔အေရးႀကီးတယ္ဆိုၿပီး တပ္ၾကပ္ႀကီးထြန္းလွလက္ထဲ အပ္လိုက္တယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီး ထြန္းလွကလည္း ေမာင္ပုကို စစ္၀တ္စံု၀တ္ေပးၿပီး ခလရ(၁၈)မွာ ထမင္းခ်က္ရာထူးေပးထားလုိက္ တယ္။ သူူႀကီးကလည္း သူ႕သားေလးမေသဖုိ႔အေရးႀကီးတယ္ဆိုၿပီး သူ႕သားေလးလုိသမွ် ပိုက္ဆံပို႔ေပးတယ္။ ေမာင္ပုပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ေပါသလဲဆုိရင္ သူ႕ကုတင္နဲ႔ဖ်ာၾကားမွာ ပိုက္ဆံေတြကို ပြပလဲေနတာပဲ။ ေမာင္ပု က တပ္ထဲကလာစာေတာင္ ထုတ္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး။ ၈လ ၉လၾကာမွ တပ္ရင္းရံုးကေန လစာလာထုတ္ပါေတာ့ လုိ႔ေျပာပါ ထုတ္တဲ့သူမ်ိဳး။
အဲ . . . . ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ တပ္ထဲေရာက္လာပံုအေၾကာင္းေလး ျပန္ေျပာၾကည့္ၾကဦးစို႔။ ဗိုလ္ေန၀င္းက သူ႕ရဲ႕ဇာတိကို မၾကာခဏျပန္ေလ့ရွိတယ္။ သြားရင္ဟန္လႊဲ စာသင္ေက်ာင္းေလးေတြကို ၀င္ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္ ေပါ့။ အဲဒီလုိ လုပ္ရင္းက နတ္တလင္းၿမိဳ႕ေပၚက ေက်ာင္း ဆရာ ေမာင္ခင္ညြန္႔နဲ႔ေတြ႕ေရာဆုိပါစို႔။ ေမာင္ခင္ညြန္႔ ရဲ႕ ေတာ္ကီေတြကို ဗိုလ္ေန၀င္းက သေဘာက်သြားတဲ့ အခါမွာ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္က ထြက္ၿပီး ဗိုလ္သင္တန္း ေက်ာင္းသြားတတ္ေစခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ဗိုလ္သင္တန္းက ဆင္းလာတဲ့အခါမွာ တပ္ၾကပ္ႀကီး ထြန္းလွရွိတဲ့ ခလရ(၁၈)ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးထြန္းလွ ၊ ေမာင္ပု ၊ မိညြန္႔တုိ႔ စံုၾကၿပီေပါ့ဗ်ာ။ စစ္ေရး စစ္ရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တပ္ၾကပ္ႀကီး ထြန္းလွက တစ္ဘားတပ္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခင္ညႊန္႔ကို အမ်ားႀကီး နည္းေပးလမ္းျပလုပ္ခဲ့ရပါသတဲ့။ ေမာင္ခင္ညြန္႔ကလည္း ေျပလည္လွတာ မဟုတ္တဲ့အျပင္ တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ညီမေလးေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔က အိမ္ကိုေငြပို႔ခ်င္ ၊ ေထာက္ပံ့ခ်င္ေတာ့ ေမာင္ပုက သူေဌးကိုး။ မိညြန္႔ ေယာက္ဖႀကီး ညီမေလးေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္လုိလဲ ပို႔လုိက္ဆိုၿပီး ရက္ရက္ေရာေရာ ေခ်းတာမ်ိဳးရွိတယ္။ မိညြန္႕ရဲ႕ ညီမေတြကိုသူလည္း ျမင္ဖူးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခ်းတယ္လုိ႔ ဆိုေပမယ့္ ျပန္ေပးရတယ္လည္း မရွိပါဘူး။ အဲဒီလုိကေန မိညြန္႔ ေထာက္လွန္းေရးတပ္ကိုေျပာင္းသြားၿပိး ဗိုလ္ထြန္းလွ ၊ ေမာင္ပုတို႔လည္း တကြဲတျပားစီ ျဖစ္သြားၾကေတာ့တယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးထြန္းလွကလည္း ဒုအရာခံဗိုလ္အဆင့္နဲ႔ တပ္ေျပာင္း သြားတယ္။ ဗိုလ္ထြန္းလွရဲ႕သား ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕ဆံုသူေပါ့ဗ်ာ။
သူေျပာတာက “တစ္ေန႔ ေတာသားႀကီးပံုစံနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္ဗ်။ ထြန္းလွေရ . . . ထြန္းလွ ဆိုၿပီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ဗ်ာ။ ေတာသား ဆိုေတာ့လည္း သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဦးထြန္းလွ သားပါလုိ႔ေျပာၿပီး ဘႀကီးက အေဖ့ကို သိလုိ႔လားလုိ႔ ေမးေတာ့ . . . မင္းအေဖဘယ္မလဲ . . . ငါ မႏၱေလးက ေမာင္ပု၊ ခလရ(၁၈)မွာ ထမင္းခ်က္တဲ့ေမာင္ပု လုိ႔ေျပာ လိုက္ကြာတဲ့။ အေဖလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သြားေခၚေပးမယ္လုိ႔ ေျပာၿပီး လုိက္ေခၚ ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိးႀကီးကို မႏၱေလးက ေမာင္ပုလုိ႔ေျပာတယ္။ အိမ္ကိုေရာက္ေနတယ္လဲ ဆိုေရာ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးႀကီးကလည္း အေျပးအလႊားပဲဗ်ိဳ႕။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ စက္မႈအထက္တန္း တက္ေနၿပီ။”လုိ႔လည္း ဗိုလ္ထြန္းလွရဲ႕ သားကေျပာေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ဗိုလ္ထြန္းလွနဲ႔ ေမာင္ပုဆိုတာ တပ္ၾကပ္ႀကီး နဲ႔ တပ္မေတာ္သားလုိ႔ ျမင္ရင္မွားမယ္။ ဒီလူေတြက ရာထူးနဲ႔ ေပါင္းၾကတဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူး။ လည္ပင္းဖက္ေပါင္းၾကတဲ့သူေတြ။ ႏွစ္ေယာက္သားေတြတယ္ဆိုဗ်ာ ေျပးဖက္ၿပီး “ ငါးလုိးမ ထြန္းလွ . . . . . ေယာက္ဖေမာင္ပု ” အဖုိးႀကီးေတြ ရိုင္းေတာ့ ရိုင္းတယ္ဗ်ာ။ အခုေကာင္ ေတြဆိုရင္ေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီး နဲ႔ ရဲေဘာ္အဆင့္ေလာက္ဆို လုပ္လုိ႔မရဘူး။ ဟုိတုန္းက လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ေမာင္ပုကို ေမးတာေပါ့။ “မင္းဘာကိစၥနဲ႔ ရန္ကုန္လာတာလဲေပါ့။” ေမာင္ပုက “ငါ မိညြန္႔နဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လုိ႔” လုိ႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘုိးေတာ္က “သြားေတြ႕မေနပါနဲ႔ကြာ။ ေအာက္က်ပါတယ္” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေမာင္ပုကလည္း “ မဟုတ္ဘူး ။ ငါအခု ဘ၀ပ်က္ေနတယ္။ သူ ဘ၀ပ်က္ေနတုန္းက ငါတို႔ကူခဲ့၊ ကယ္ခဲ့တာ။ သူ႕ညီမေတြရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ ငါေပးခဲ့တာ။ တစ္ျပားမွ ျပန္ယူခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ နင္ကလည္း သူ႕ကို တပ္အေတြ႕အႀကံဳေတြ သင္ေပးခဲ့တာ။ နင္နဲ႕ငါနဲ႔ သြားေတြ႕မယ္” လုိ႔ ဇြတ္ေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘိုးေတာ္က ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ “ ငါ့အိမ္မွာ နင္ႀကိဳက္သေလာက္တဲ ၊ ႀကိဳက္သလုိေန ၊ ႀကိဳက္သေလာက္ စား၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သြားေတြ႕။ ငါရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး တပ္မေတာ္ အာဏာသိမ္းကတည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ ဆိုတာ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ ငါသိတယ္။ ငါလံုး၀သြားမေတြ႕ဘူး”တဲ့။ အဖြားႀကီးကလည္း မတိုက္တြန္းဘူးဗ်။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒုကၡေရာက္ခါစေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဒုကၵေရာက္ခါစ ဆိုေပမယ့္လည္း ကိုယ္ေတြအေနနဲ႔ ဘာမွ သိပ္ၿပီး နားမလည္ဘူး။ ရိုးသားမႈက ခ်ိဳတယ္လုိ႔ ထယ္ထားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒုကၡဆိုတာကိုလည္း သိပ္နားမလည္ေသးဘူး။ အဲဒီမွာ ေမာင္ပုက ပန္းဆိုးတန္းနားက အခမ္းအနားတစ္ခုမွ ဦးခင္ညြန္႔ကိုေတြ႕ေတာ့ လက္အတင္း ၀င္စြဲၿပီး “ မိညြန္႔ ငါနင္နဲ႔ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ လာတာ။ ငါေမာင္ပု ခလရ(၁၈)က မွတ္မိလား”လုိ႔ သြားေျပာတယ္။ မိညြန္႔ကလည္း ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိတယ္။ လူၾကားထဲမွာဆိုေတာ့ သူ႕ PSOကို အဲဒါငါ့သူငယ္ခ်င္း။ ကားနဲ႔အိမ္ကိုေခၚသြားလုိ႔ ေျပာ လုိက္တယ္။ ၿပီးရင္ ျပန္ပို႔လုိက္ေတာ့တဲ့။ ေမာင္ပုကလည္း ဇြဲေကာင္းတယ္။ “ မိညြန္႔ ျပန္မခုိင္းနဲ႔ဦး။ ငါဘ၀ပ်က္ ေနတယ္” လုိ႔ သြားေျပာတယ္။ မိညြန္႔က “ မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ပု ျပန္လုိက္ေတာ့။ မင္းမႏၱေလး ေရာက္ၿပီးတာနဲ႔ ငါ့ဆီကို ဖုန္းဆက္လုိက္” တဲ့။
ေမာင္ပု မႏၱေလးမွာ ႀကီးပြားေနတယ္။ သူေဌးႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပမယ္။ တပ္ထဲက အၿငိမ္းစားယူၿပီးေတာ့ ေဟာဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ ရပ္ကြက္ဥကၠဌ။ ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈ ေတြျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ သူ႕အဖြဲ႕၀င္တစ္ေယာက္ တုတ္တစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲမွာ လုိက္ထိန္းတယ္။ ေဟာဒီနားက ေဂါက္ကြင္းႀကီး အတြက္ ေျမေတြသိမ္းေတာ့ ေရႊျပည္သာ ထန္းေျခာက္ပင္ ဘက္မွာ အကြက္ေတြ ခ်ေပးတယ္။ ဥကၠဌအေနနဲ႔ အကြက္(၃)ကြက္ ယူလုိ႔ရတယ္။ သူ႕အေနာက္က အဖြဲ႕၀င္ေတြက သူ႕ကိုဆဲၾကတယ္။ သူက မယူဘူးဆိုေတာ့ သူ႕အဖြဲ႕၀င္ေတြလည္း ယူလုိ႔မရဘူးျဖစ္ေရာ။ အေမွ်ာ္အျမင္မရွိခ့ဲ့တာေတြေပါ့ဗ်ာ။ သူ႕အေနနဲ႔ ရိုးသားတာ ေကာင္းေပမယ့္ အခု မိသားစုေတြ ဘ၀ပ်က္ ဒုကၡ ေရာက္ေနၾကၿပီေလ။
ဗိုလ္ထြန္းလွရဲ႕သား ဘာေၾကာင့္ ၊ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ရင္ဖြင့္ေနတာလဲ ဆိုတာကို စာရႈသူမ်ားသေဘာ ေပါက္ဟန္ မေပၚေသးပါဘူး။ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ျပန္လွန္ခ်င္လုိ႔ လွန္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဗိုလ္ထြန္းလွရဲ႕သား ဆယ္တန္းၿပီးေတာ့ ဗိုလ္သင္တန္း တက္ခ်င္တယ္။ သူ႕အေဖကလည္း အားေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းၾက ေတာ့ ဗိုလ္ထြန္းလွ ကိုယ္တုိင္ကလည္း အားမေပးေတာ့ဘဲ “ငါ့သား မင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ မင္းလုပ္ ေတာ့”လုိ႔ ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ သူလည္း ဗိုလ္သင္တန္းတက္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီလုိနဲ႔ စက္မႈ အထက္တန္း ေက်ာင္း (ေအာင္ဆန္း ယခုေတာ့ ပိတ္ထားၿပီ) ကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ ဟုိတစ္စ သည္တစ္စ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ထြန္းလွရဲ႕ ဇနီးကေတာ့ အခုခ်ိန္အထိ ေလတစ္ျခမ္းျဖတ္ၿပီး အိမ္ယာထဲမွာပဲ။ ဗိုလ္ထြန္းလွ ရွိေနမယ္ဆိုရင္လည္း အသက္(၉၀)ေက်ာ္ၿပီေပါ့။
ဗိုလ္ထြန္းလွရဲ႕ဇနီး အထက္တန္း သူနာျပဳအဆင့္နဲ႔ အၿငိမ္းစားယူလုိက္တဲ့ ဆရာမႀကီးနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ အခါမွာေတာ့ “သူလည္း မရွိေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ ျပန္ေျပာလုိ႔ေတာင္ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး သားရယ္။ အဖြားတို႔ ခံစားရတာေတာ့ မင္းတို႔အဘရဲ႕ ရုိးသားတဲ့ဂုဏ္ေပါ့။ ပထမဆံုး ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ တပ္က ခလရ(၁၈)လုိ႔ ထင္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဒုအရာခံဗိုလ္အဆင့္နဲ႔ အၿငိမ္းစားယူတာက တပ္မ(၈၈)ကေန။ ဗိုလ္မွဴးတင္စိန္တို႔နဲ႔ ဆရာတပည့္ေတြပါပဲ။ တပ္ထဲကေန အၿငိမ္းစားယူၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ရပ္ကြက္ထဲ ဥကၠဌလုပ္တယ္။ စက္ရံုမွာ လံုၿခံဳေရးမွဴးလုပ္တယ္။ က်န္တဲ့ျပင္ပ၀င္ေငြ သူ႕မွာဘာမွ မရွိဘူး။ ပင္စင္လစာနဲ႔ လံုၿခံဳေရးလစာပဲ အိမ္ျပန္အပ္ တယ္။ အခုဦးညိဳျမင့္တုိ႔ ဆိုတာေတြ ရွိၾကပါေသးတယ္။ မင္းအဘလုိလူမ်ိဳးေတြပဲ။ မင္းအဘ ဥကၠဌလုပ္တဲ့ အခ်ိန္ သူတို႔က အဖြဲ႕၀င္ေတြေပါ့။ ဒီနားကေန ေျပာင္းၾကေရႊ႕ၾက ေရႊျပည္သာဘက္မွာ အကြက္ေတြ ျပန္ေပး ေတာ့ အဘရယ္ ယူထားပါလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ အဘနာမည္နဲ႔ မဟုတ္ရင္ ဆရာမႀကီးနာမည္နဲ႔ ေပါ့။ အဲဒါကို မင္းအဘက ဘာေျပာလဲ ဆုိရင္ က်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ဳပ္မိန္းမပဲျဖစ္ေစ ၊ က်ဳပ္ေယာက္ ဖပဲ ျဖစ္ေစ ယူရင္ က်ဳပ္တုိ႔မွာ ေနစရာရွိရဲ႕နဲ႕ နာမည္အပ်က္ မခံႏိုင္ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္တာ။ ယူပါလုိ႔ ေျပာတဲ့ ကေလးေတြကေတာင္ သူ႕ကိုျပန္အားနာၿပီး ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္သြားရတယ္။” လုိ႕ဆိုပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္စိန္က ဗိုလ္ထြန္းလွေရာ ဆရာမေလးပါ အလည္လာၾကပါလုိ႔ေခၚတယ္။ သူကမသြားတဲ့ အခါၾကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္စိန္ စက္ရံုကိုလာရင္းနဲ႔ သူ႕ကိုေတြ႕သြားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္စိန္က ငါမင္းဆီကို လာတယ္။ မင္းငါေခၚတာကကို မလာရင္ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေသခန္းျပတ္ပဲ လုိ႔ ေျပာသြားတယ္။ မင္းက ဘာေတြမာန ႀကီးေနတာလဲလုိ႔ ေမးေတာ့ က်ဳပ္က ဆင္းရဲတဲ့မာနလို႔ ေျပာတယ္။ ေသတဲ့အထိပါပဲ တစ္ခါမွ မသြားပါဘူး။
ဗိုလ္ထြန္းလွ(ခ) ဆရာႀကီးေပါက္စ နဲ႔ ေရစက္ဆံုျဖစ္ပံုကို ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ အဖြားက သင္တန္း ေက်ာင္းဆင္းၿပီးေတာ့ မင္းဘူးနယ္ဘက္က ေစတုတၳရာမွာ တာ၀န္က်တယ္ေလ။ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ လူနာ စစ္သားေတြကို လာပို႔ရင္း ဆံုခဲ့တာပဲဆုိပါေတာ့။
ဗိုလ္ထြန္းလွ (ခ)ဆရာႀကီးေပါက္စရဲ႕သားကေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ခ်င္တယ္။ သူမ်ားအေပၚ လူေပၚလူေဇာ္ လုပ္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေရးကိစၥ ၊ လူမႈေရးကိစၥေတြမွာ ပါ၀င္ လႈပ္ရွား ဖုိ႔ေတာင္ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးက စိတ္မေျဖာင့္ႏိုင္ဘူး။ အခုခင္ဗ်ားတို႔လည္း သတင္းေတြၾကား မွာပဲဗ်ာ။ ဘယ္လုိလူေတြခ်မ္းသာ ႀကီးပြားေနတယ္ ဆိုတာ။ ကၽြန္ေတာ္ ၿပိဳင္ကားေမာင္းခ်င္လုိ႔ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕မွာ အျမင္ မေတာ္တာေတြ႕လုိ႔ေတာင္ မကူညီႏိုင္တဲ့အေျခအေန။ ဒါေပမယ့္ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြ ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္ရာေပါဗ်ာ . . . ဒုကၡေရာက္ေနလုိ႔ အကူအညီလာေတာင္း ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ေတာင္းၿပီး ကူညီသင့္ရင္ လုိက္ေတာင္းၿပီး ကူညီေပးလုိက္မယ္။အေဖသာ စုတတ္ေဆာင္းတတ္ အမ်ားႀကီးမဟုတ္ ပါဘူး။ ရသင့္ရထုိက္တာေလးေတြယူၿပီး မိသားစုအတြက္ ထားေပးခဲ့ မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လုင္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ႏိုင္တာေပါဗ်ာ။
ဦးခင္ညြန္႔ရဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဘ၀နိဂံုးဟာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ အာဏာၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြၾကားမွာ အာဏာ တည္ေဆာက္သူေတြ ၾကားမွာ တပည့္လက္သားေတြက အခြင့္ေကာင္းယူမႈေတြမ်ားၿပီး ေနာက္ဆံုး သူက်ရံႈးခဲ့ ရတဲ့အေျခအေနေပါ့။ စာ စား မစားဘဲ . . . ေခြးစား စားသြား ၾကာတလဲ ပါမေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေဖလိုမ်ိဳးေပးဆပ္သြားၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီလူေတြရဲ႕ သားသမီးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုိပဲ ဘ၀ပ်က္ေနၾကမွာပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ တစ္စံုတစ္ရာေပးဆပ္ခဲ့ၿပီးရင္ ရသင့္တာကိုယူဖုိ႔လဲ ၀န္မေလးသင့္ဘူး။ မေတာ္ေလာဘနဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သူမ်ားေတြလုိ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း လုပ္ဖုိ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီသာဓက ျပန္ေျပာရျခင္းက အနာဂတ္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚထြက္လာဦးမွာပါ။ ကမူးရွဴးထုိး ႏိုင္ငံေရးစိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးမၾကည့္ပါဘူးဆိုတဲ့ သူေတြ ဒုကၡေတာမွာေမ်ာၿပီး ႏိုင္ငံေရး ခုတံုးလုပ္ ကိုယ္က်ိဳးရွာတ့ဲသူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာ ကိုယ္က်ိဳးရွာဖို႔ သက္သက္မဟုတ္သလုိ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ တကယ္ေပးဆပ္ခဲ့သူေတြ တကယ္ေပးဆပ္ ေနသူေတြရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕အနာဂတ္လည္း သာယာလွပေစခ်င္ပါတယ္။ ဗိုလ္ထြန္းလွရဲ႕သားေျပာ တဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားကေတာ့ “ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေနေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ မြဲခ်က္ကေတာ့ နာလြန္းပါတယ္ဗ်ာ”။
ေနာင္ေတာ္ေလး (ဘုိကေလး)
0 comments:
Post a Comment